Γυναίκες σαν λουλούδια

ΠΑΡΙΣΙ. Στα παρασκήνια του Κριστιάν Ντιόρ, ένα απλό ζευγάρι γυαλιά μεταμόρφωσε το σόου της 5ης Ιουλίου σε μια εξαιρετική τρισδιάστατη εκδοχή στην οθόνη, παρουσιάζοντας τις γυναίκες σαν λουλούδια. Με πέταλα στους γοφούς τους, μια έκρηξη από ζωηρόχρωμες αποχρώσεις και φούστες δομημένες σαν τουλίπες, δημιούργησαν μια ανθισμένη, πορτοκαλιά εικόνα σαν το φόντο της επίδειξης.

«Εχω μια ανθισμένη στιγμή», είπε ο Τζον Γκαλιάνο, ο σχεδιαστής του Ντιόρ, που βγήκε με ένα ψάθινο καπέλο σε στυλ κάντρι. Την ίδια στιγμή, οι κομμώσεις των μοντέλων σε σχήμα βολβού ήταν τυλιγμένες με χρωματιστό σελοφάν, παρουσιασμένες σαν κομψά μπουκέτα.

Στην υψηλής ευκρίνειας οθόνη, ο Ντιόρ είχε όλα όσα ένας οίκος μόδας θα μπορούσε να ευχηθεί για μια εκθαμβωτική εικόνα ενός οίκου κουτύρ μόδας: ένα ρομαντικό όραμα εκσυγχρονισμένο από την τεχνολογία έτσι ώστε τα άνθη να μοιάζουν να κατευθύνονται στον κυβερνοχώρο - να ανεμίζουν μπροστά σε ένα στατικό κοινό. Εδώ υπήρχε μια φούστα που έμοιαζε σαν να είχε φτιαχτεί από αληθινή ορτανσία, αλλού, ένα βραδινό φόρεμα με μοναδικά πέταλα ζωγραφισμένα στο χέρι.

Η θέα από το κοινό ήταν ελαφρώς διαφορετική: υπέροχη, εξαιρετική, αλλά όχι τόσο σαν το έντονο ξάφνιασμα ενός μοντερνισμού που «ο Γκαλιάνο ο κηπουρός» θα μπορούσε να ευχηθεί όταν συνεργάστηκε με τον Νικ Νάιτ, φωτογράφο και ψηφιακό image maker. Ο σχεδιαστής είπε ότι ήθελε να δώσει πνοή σε σύγχρονες αληθινές εικόνες λουλουδιών. Και η παρέλαση μετέτρεψε το στατικό κάλλος του Ιρβινγκ Πεν στον αισθησιασμό της έλξης της Georgia O'Keefe.

Η συλλογή ήταν εορταστική μέσα στην ανάμειξη των χρωμάτων σαν το μοβ, το κίτρινο και το τιρκουάζ. Κάθε σύνολο είχε αξεσουάρ για κοντράστ, από γάντια μέχρι τον αγκώνα σε έντονες αποχρώσεις μέχρι παπούτσια που είχαν επεξεργασμένα τακούνια με εφέ, σαν να ήταν φτιαγμένα από σίδηρο. Και αυτή ήταν μια ιστορία για το άγγιγμα, όπως και για την όραση - η επιφάνεια ενός μοχέρ παλτό στο πράσινο του γρασιδιού ή η ιριδίζουσα γυαλάδα ενός ζωγραφισμένου στο χέρι φορέματος.

Εχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που ο σχεδιαστής παρουσίασε την κολεξιόν Ντιόρ στους κήπους Bagatelle στο Παρίσι το 1997 για να μοιάζει τόσο ιδανική η τοποθεσία: το Μουσείο Ροντέν, εκεί όπου ένα μάτσο από ροζ τριαντάφυλλα συμπλήρωνε τη συλλογή.

Aυτή δεν ήταν μία από τις σαγηνευτικές εφόδους του κ. Γκαλιάνο στην ιστορία. Τα καθημερινά ρούχα ήταν ελαφριά και κομψά, με δυνατά χρώματα κι ένα θεματικό άξονα με λουλούδια για μια χειμωνιάτικη σεζόν. Αν οι φούστες μέχρι το πάτωμα και τα χρώματα έφερναν στο μυαλό τις κουτύρ συλλογές του Κριστιάν Λακρουά, ήταν αναπόφευκτο. Κι αν θέλεις τη θεατρικότητα του Ντιόρ να μετατρέπεται σε κομψότητα που φοριέται κιόλας, υπήρχε η Μαρίζα Μπερενσόν που καθόταν στην πρώτη σειρά, με ένα λουλουδάτο φόρεμα από τη σύγχρονη κολεξιόν πρετ-α-πορτέ.

Κι όμως, η τρισδιάστατη εκδοχή, την οποία ο Ντιόρ μπορεί να επιλέξει να ανεβάσει ηλεκτρονικά, φώτιζε την πραγματικότητα της παρισινής υψηλής ραπτικής στον 21ο αιώνα. Αυτό που την κρατάει ζωντανή δεν είναι οι υποψήφιες πελάτισσες, αλλά η δυνατότητα να εκφράσεις το όραμα και το συναίσθημα σε ένα ευρύ κοινό. Αν ποτέ μια συλλογή φτιάχτηκε για να την απολαμβάνεις, να την βλέπεις κάθε βράδυ σε iPad, αυτή ήταν η συλλογή Dior. ΓΥΝΑΙΚΑ